Druid (łc. druides ‘druidowie’ z celt. drúis lub gr. drýs ‘dąb’ z indoeur. lub indoerop. dru-vid-es ‘najmądrzejsi’) mit. celt. kapłan celtycki, członek stowarzyszenia kapłańskiego, którego członkowie zajmowali się sprawami kapłańskimi, nauczaniem, lecznictwem, sądownictwem, wróżeniem, poezją itp.; d. zwolnieni byli ze wszystkich płatności na rzecz społeczności, godnością byli równi królom; ich nauka trwała ok. 20 lat, a wiedza była przekazywana tylko ustnie; uznawano, że posiadają magiczną i cudotwórczą moc.

Amazonki wojownicze plemię kobiet (w Scytii, Tracji lub na Kaukazie); pokonane przez Ateńczyków pod wodzą Tezeusza; odejmowały sobie prawą pierś, aby nie przeszkadzała w strzelaniu z łuku.

Paladyn (ang., fr. paladin z wł. paladino z łc. palatinus ‘pałacowy, cesarski’ od łc. Palatium Palatyn) hist. znakomity wierny rycerz towarzyszący swojemu władcy; pierwotnie jeden z rycerzy króla Artura lub Karola Wielkiego.


Nekromancja pierwotne praktyki magiczne, później spirytualistyczne, które polegały na przywoływaniu duchów osób nieżyjących w celu poznania przyszłości.

Barbarzyńca (łc. barbarus ‘cudzoziemiec’ z gr. bárbaros) 1. człowiek dziki, niecywilizowany. 2. starożytnej w Grecji – każdy cudzoziemiec, w Rzymie – ten, kto nie był Rzymianinem lub Grekiem.

Baal, Ba'al (z hebrajskiego - pan, władca), początkowo na Bliskim Wschodzie określenie wszelkich bóstw opiekuńczych mających siedzibę na górach i skałach oraz w gajach, drzewach, źródłach itp., darzących swych czcicieli obfitością plonów i licznymi trzodami, strzegących ich też przed nieszczęściem. Później bóg deszczu, urodzaju, płodności, a także nieba i wojny - syn Dagona, przeciwnik boga suszy i śmierci, Mota; jako jego towarzyszkę wymienia się Aszerę. Uznawany za bóstwo opiekuńcze miasta Tyr (Baal Melkart). Kult Baala był rozpowszechniony wśród zachodnich Semitów od północnego Libanu po Egipt (w Babilonii odpowiadał mu Bel). Po zdobyciu Kanaanu przez Izraelitów stanowił główne niebezpieczeństwo dla jahwizmu. Oficjalnie popierali go niektórzy królowie judzcy i izraelscy, m.in. Achab, który pod wpływem swej żony Izebel wzniósł świątynię Baala w Sychem. Proroków B. zwalczał Eliasz, działalności zakazał im Jehu.

Ghul, ghula, zły demon arabski, występujący jako zwierzę, straszliwy potwór lub wiedźma. Mieszka na cmentarzach i innych miejscach odludnych.

Zombi zombie (afr.) w wierzeniach niektórych ludów afrykańskich – osoba zmarła, którą magia może przywrócić do życia.

Demon (z greckiego daimon - duch, bóstwo, los), istota nadprzyrodzona, zajmująca miejsce pośrednie między bóstwem a człowiekiem, niekiedy o cechach na wpół boskich, na wpół ludzkich. Wiara w demony, występujące pod różnymi nazwami, stanowi element licznych religii i folkloru wielu części świata. Rzadko postrzegane są jako sprzyjające człowiekowi (tzw. demony opiekuńcze), najczęściej - jako istoty wrogie, sprowadzające choroby, obłęd, śmierć oraz różnego rodzaju nieszczęścia, w tym klęski żywiołowe, dążące też do zakłócenia relacji ludzi z Bogiem czy bóstwami.Zamieszkują miejsca szczególne: góry, ostoje leśne, pustynie, bagna, rozstaje dróg, groty, podziemia itp. Działają po zmroku, zwłaszcza o północy, ale i w dzień, np. w południe. Przed ich działaniem chronić mogą m.in. amulety, praktyki magiczne, zaklęcia, specjalne ofiary przebłagalne. W tekście hebrajskiej Starego Testamentu brak ścisłego odpowiednika określenia demonów (jakkolwiek mowa tam o istotach czyniących zło). Pojawia się ono natomiast w Septuagincie i w literaturze międzytestamentalnej, głównie w apokaliptyce, gdzie następuje pełne utożsamienie demona z duchem zła, czyli szatanem, diabłem. Takie rozumienie demonów przejmuje następnie Nowy Testament i chrześcijaństwo, które głosi, że ostateczne zwycięstwo nad demonem nastąpi wraz z paruzją i końcem czasu. Demonami od strony teologicznej zajmuje się demonologia.

Szaman (tunguskie z języka pali samana z sanskr. sramana ‘mnich buddyjski, asceta’) religiozn. wśród niektórych ludów Azji, u Indian, Eskimosów osoba, której przypisywana jest nadprzyrodzona moc wpływania na rzeczywistość; czarownik, znachor, który pośredniczy także między światem ludzi i duchów.